ایتالیک
ایتالیک احتمالا سبکی است که مورد بیشترین سوءتفاهم در طراحی تایپ قرار گرفته باشد اما در عین حال سبکی است که برای شما به عنوان طراح، به خاطر تعداد بالای متغیرها برای ور رفتن، بیشترین پتانسیل ایجاد هیجان و جذابیت را داراست.
ایتالیک‌ها از این منظر که قرار نیست ضخیم‌تر از سبک معمولی دیده شوند، با سبک ضخیم متفاوت است. در عوض، ایتالیک به دنبال ارائهٔ بافت متفاوتی از سبک معمولی است. شدت بیشتر در چنین تفاوتی به این معنی خواهد بود ایتالیک می‌تواند برای ایجاد حس تضاد با وزن معمولی به طور ویژه‌ای مفید واقع شود. این جلوهٔ قوی می‌تواند برای تأکید روی تک کلمات و یا عبارات کوتاه متنی مفید باشد. در نقطهٔ مقابل، بافت کم‌تر متفاوت می‌تواند بیشتر برای موقعیت‌هایی مفید باشد که بخواهید متن چند خطی و یا کل یک بند (پاراگراف) و یا حتی کلی صفحه را به این شکل نمایش دهید.
مورب
متغیری که معمولا به ایتالیک ربط داده می‌شود، مورب (Slant) است. در حقیقت، وقتی که از یک مرورگر وب در css برای نمایش ایتالیک درخواست شود اما فونت موجود، حالت ایتالیک نداشته باشد، مرورگر خودش دست به مورب کردن متن می‌زند. جای شگفتی نیست که وقتی افراد برای نخستین‌بار شروع به طراحی تایپ می‌کنند نیز چنین رویکردی را در پیش می‌گیرند. منبع این ایده، به مدرنیسم و اواسط قرن بیستم میلادی باز می‌گردد. برای همین است که ایتالیک‌های نخستین در تایپ‌فیس‌هایی مانند Helvetica صرفا نسخهٔ مورب سبک معمولی بوده‌اند.
چه میزان مورب؟
برخی ایتالیک‌ها هیچ کجی‌ای ندارند. واقعا ندارند! این ایتالیک‌ها را ایتالیک صاف می‌خوانند. با این وجود، اگر فونت شما فقط یک ایتالیک دارد، آن ایتالیک را قدری مورب طراحی کنید. به طور کلی، ایتالیک‌ها به ۴ تا ۱۴ درجه کجی تمایل دارند. میزان مورب بودن جدیدترین فونت‌ها، بین ۶ تا ۹ درجه است.
در حالی که کجی می‌تواند برای طراحی یک ایتالیک دارای اهمیت باشد، به آسانی مورد توجه قرار می‌گیرد و می‌تواند با یک پالایهٔ خودکار به میزان محدودی از موفقیت انجام شود، تنها متغیری نیست که می‌توانید سبک ایتالیک را از معمولی متمایز کنید. می‌توانید یک یا چند مورد از متغیرهای زیر را در کنار کجی در نظر بگیرید.
ساختمان ایتالیک
در حقیقت، اصطلاح «ایتالیک» به کجی‌ای که در بسیاری از طراحی‌های ایتالیایی دیده می‌شود مربوط نیست. در عوض، به سبکی از نوشتن مربوط است که در قرن ۱۴ میلادی در ایتالیا به محبوبیت رسیده بود. این سبک نوشتن، سبکی سریع‌تر و همچنین به هم متصل است که از ساختمانی متفاوت از سبک معمولی برای حروف استفاده می‌کند. این ساختمان یا الگوی خطوط متفاوت همان چیزی است که طراحان وقتی از ایتالیک واقعی یا حقیقی (real, true) سخن به میان می‌آورند به آن اشاره می‌کنند. این ساختمان دارای زیرخصوصیت‌های متعددی است که می‌توانید در طراحی ایتالیک از آن‌ها استفاده کنید.
فضای منفی مثلثی
واضح‌ترین نمونه از این خصوصیات به فضای منفی مثلثی در حروف دارای مفصل مربوط می‌شود. این حروف شامل abdghmpqu می‌شوند. این متغیر نه فقط به خاطر قوی بودن متغیر فضای منفی بلکه به خاطر استفاده‌اش در حروف متعدد، از قدرت زیادی برخوردار است. این موضوع، وقتی که تناوب بالای استفاده‌اش در بیشتر زبان‌ها را ببینیم، اهمیت بیشتری نیز پیدا می‌کند.
زمانی که ایتالیک‌تان را طراحی می‌کنید می‌توانید این جلوه را با تغییرات نسبی ظریف در ارتفاع اتصالات بهینه کنید. تغییرات ظریف می‌توانند نتایج بزرگ و شگفت‌آوری به دنبال داشته باشند. با این وجود، تنها برخی فونت‌ها از مزیت این متغیر بهره می‌برند.
خطوط داخلی و خارجی
بسیاری از فونت‌های ایتالیک، از سریف‌های نامتقارن در شکل خطوط داخلی و خارجی و یا هر دو بهره می‌برند. زمانی که فقط یکی از این خطوط بخواهد استفاده شود، رایج‌تر آن است که از خطوط خارجی (outstroke) استفاده شده و سبک صاف در جاهایی که خطوط داخلی (instrock) ممکن است وجود داشته باشند به کار گرفته شود. میزان شدت جلوه‌ای که خطوط داخلی و خارجی می‌توانند داشته باشند از طریق وزن خطوط و با تغییر طول‌شان قابل کنترل است. مانند triangular counters، بخش عمده‌ای از کاربرد و قدرت چنین ابزاری ناشی از آن است که بسیاری حروف از آن‌ها استفاده می‌کنند.
تراکم
فونت‌های ایتالیک معمولا نازک‌تر یا متراکم‌تر از سبک معمولی هستند. از آن رو که تراکم، یک ویژگی قابل مشاهده در همهٔ حروف در سبک ایتالیک است، متغیری قدرتمند به حساب می‌آیند. این متغیر می‌تواند هم با ظرافت و هم به شکل خشن به کار گرفته شود. اگر بخواهید از این متغیر استفاده کنید، ضرورت دارد که ضخامت خطوط را طوری تنظیم کنید که هم‌اندازه یا تقریبا هم‌اندازهٔ وزن طراحی معمولی به نظر بیایند. هر قدر که ایتالیک شما متراکم‌تر باشد، بیشتر نیاز است که چنین تغییراتی را اعمال کنید.
متغیرهای ترکیبی
بیشتر ایتالیک‌ها از همهٔ متغیرهای بالا با نسبت‌های متفاوتی بهره می‌برند. می‌تواند مفید باشد که نگاهی به چند طراحی ایتالیک مختلف انداخته و بررسی کنید که هر کدام چه متغیرهایی را با چه میزان شدت به خدمت گرفته‌اند. وقتی چنین کاری بکنید متوجه خواهید شد که هیچ کدام از این متغیرها را به میزان زیاد به کار گرفته نمی‌شوند. در عوض، یکی از متغیرها نقش شاخص‌تری ایفا کرده و بقیه به میزان محدودتری در نتیجه نهایی اثرگذار هستند. هر قدر شدت استفاده از این متغیرها بیشتر باشد، تضاد میان ایتالیک و حالت معمولی فونت بیشتر می‌شود.
این موضوع نیز شایان توجه است که در سالیان اخیر، طراحان زیادی به سمت ارائه بیش از یک (دو یا گاهی بیشتر) حالت ایتالیک در فونت‌شان روی آورده‌اند. این مساله هم قابل توجه است که فرهنگ‌های لغات نیز گاهی از بیش از یک سبک ایتالیک استفاده می‌کنند.
در ابتدای به وجود آمدن ایتالیک‌ها برای چاپ، کسی فکر نمی‌کرد که آن‌ها یکی از اجزای طراحی تایپ یا خانوادهٔ تایپ مشابه باشند. این ایده یکی از آن‌هایی است که رفته رفته در قرون ۱۹ و ۲۰ میلادی تبدیل به معیار و استاندارد شد. حتی در زمان نگارش اولیهٔ این متن، قرار نبود ایتالک‌ها با سبک معمولی ترکیب شوند. اولین ایتالیک‌ها برای کل کتاب‌ها به جای سبک رومی صاف به کار گرفته می‌شدند. فرض مطمئنی است اگر بگویی که ایتالیک‌ها همچنان به تکامل نقش‌شان ادامه خواهد داد.